Καλησπέρα σας,

επί 3 ώρες σας διάβαζα και μου άρεσαν πολύ οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις από τις νεραϊδούλες!

Λοιπόν, είμαι ο Κώστας κι είμαι 22 χρονών. Οι γονείς μου ξέρουν για μένα αν και είναι γενικά σε φάση «δε με νοιάζει τι κάνεις εκεί έξω» ενώ η μάνα μου το σκέφτεται κάποιες φορές και κλαίει για αυτό.

Λοιπόν, η (σύντομη) ιστορία μου έχει ως έτσι:

Στα 4 μου ερωτεύτηκα τον Mamoru και ήθελα να τον κλέψω από το τσουλί, την Sailor Moon. Στα 7 μου, κόλλησα με τον κόκκινο Power Ranger. Στα 11 μου με τον Σεργιανόπουλο στους 2 ξένους. Τελικά, στα 12 μου κατάλαβα ότι είμαι γκέι. Μόνο που δεν ήξερα τι σημαίνει «γκέι», ότι υπάρχουν οι άντρες που ελκύονται από άντρες.

Τελικά, στα 14 μου κατάλαβα ότι είμαι αυτός ο «άρρωστος» γκέι και φυσικά, πέρασα την φάση «καταπολέμησης», κάνοντας σχέση και σεξ με κοπέλες, καθώς και διατήρησα δεσμό 3,5 χρόνια περίπου με μια 27χρονη. Παράλληλα, ήμουν ερωτευμένος 5 χρόνια με έναν καθηγητή. Στα 18 μου, για πρώτη φορά, ανοίχτηκα σε αυτόν και του εξομολογήθηκα. Στρέητ φυσικά, αλλά το πήρε πολύ καλά και γενικά κρατάμε επαφές, αλλά αυτό είναι άσχετο. Γενικώς, στο θέμα bullying στο σχολείο ήμουν πολύ τυχερός, δεν με είχαν ψυλλιαστεί καν.

Στα 19 μου λοιπόν, γνώρισα πρώτη φορά μια λεσβία. η οποία με βοήθησε στο να ανοιχτώ, να δεχτώ αυτό που είμαι (αλλά ήμουν ακόμη σε φάση αμφιταλάντευσης, άρνησης φουλ αποδοχής), παρόλα αυτά, γνώρισα κι ένα αγόρι στην ηλικία μου από ένα forum και έτσι για το γαμώτο, έγιναν κάτι απλά αλλά δεν ήμουν ερωτευμένος. Φυσικά, δεν προχώρησε. Εκείνη την περίοδο, έμαθαν οι γονείς μου για μένα και έγινε το έλα να δεις. Τέλος πάντων! Από τότε έχω ανοιχτεί πολύ και σχεδόν όλοι ξέρουν ότι είμαι γκέι.

Έκτοτε, έχω γνωρίσει πολλά άτομα που ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όσα μου άρεσαν, δεν τους άρεσα και όσα δεν μου άρεσαν, τους άρεσα και πραγματικά, ΠΟΛΎ. Με τραβάνε κυρίως οι μεγαλύτεροι, που για κάποιον λόγο, οι γκέι δεν με βλέπουν αλλιώς (δεν είμαι κανένας ξανθούλης με babyface για τα θέλω τους, γαμώτο!) ενώ εγώ ελκύω όσους συνομήλικους τύχει και γνωρίσω από athens pride, συναντήσεις γκέι κλπ. Από τα 19 μου μέχρι τώρα, νιώθω τόσο πολύ μόνος, παρότι είχα «κατακτήσεις» από αγόρια και από κορίτσια (ναι, τα κορίτσια ξέρανε ότι είμαι γκέι). Έχω σχεδόν μηδαμινές εμπειρίες από αγόρια, που μάλιστα τον περασμένο Σεπτέμβριο έκανα για πρώτη φορά σχέση (που κράτησε δυστυχώς 3 μήνες) με κάποιον που πραγματικά μου άρεσε πολύ και του άρεσα πολύ αλλά έλειπε η χημεία.

Έχω μια στενή παρέα από γκέι φίλους (σε στυλ Queer as Folk, όχι, δεν κάνω πλάκα!!), πηγαίνουμε σε gay club, σε συναντήσεις της «Youth, είχα/έχω GayRomeo αλλά τίποτα που να με ενδιαφέρει (μιας και δεν αισθάνομαι καλά κιόλας εκεί μέσα), που να με κάνει να νιώσω ότι με θέλει κάποιος που να με ελκύει κιόλας, να νιώσω επιτέλους ότι τα χρόνια μου δεν περνάνε άσκοπα. Βέβαια, πολλά «παίχτηκαν» αλλά οι δήθεν γκέι μου βγήκαν «στρέητ», ή metrosexual όπως τους χαρακτηρίζει ένας φίλος μου. Δηλαδή, μιλάμε για άτομα με μεγάλες πιθανότητες να είναι γκέι (εφόσον χουφτώνουν άλλα αγόρια για πλάκα, σου στέλνουν καρδούλες και τα συναφή ενώ ξέρουν ότι είσαι γκέι κλπ) και ήταν πραγματικά αρκετοί στη ζωή μου.

Μέχρι κι στο gay pride, μιλούσα με ένα παλικάρι για αρκετή ώρα και στο τέλος μου πετάει ένα «Μπράβο σου πάντως, για στρέητ νέος και να είσαι άνετος με τον ΛΟΑΤ πληθυσμό, είσαι πολύ μπροστά!». Είχα φρικάρει! Τώρα είμαι σε φάση που σχεδόν ξεπέρασα τον δεύτερο μου έρωτα (από τα 19 μου μέχρι τώρα) που διατηρεί 7 χρόνια σχέση με έναν άλλον και ενώ έχουμε σχεδόν καθημερινή επαφή, έχουμε περάσει πολύ ωραίες στιγμές και μου έχει πει πως με βρίσκει πολύ όμορφο κι ελκυστικό, του έχω πει τι αισθάνομαι για αυτόν και φυσικά δεν ανταποκρίθηκε (αναμενόμενο 100%) και ακόμη κρατάμε επαφή σαν να του γεμίζω εγώ το συναισθηματικό θέμα μιας και φαίνεται πως η σχέση του είναι απλά σεξ και αίσθηση «σιγουριάς». Πάει κι αυτό.

Τέλος πάντων, είπα να δεχτώ ότι δεν θα μου τύχει κάτι τέτοιο ερωτικά, γιατί όλα στραβά μου πάνε. Έτσι λοιπόν, για να «ξεχνιέμαι», ασχολούμαι με διάφορα, όπως καθημερινή προπόνηση, σχολή, θέατρο, διάφορες ασχολίες και εθελοντισμούς αλλά με «πονάει» πολύ που βλέπω ερωτευμένα ζευγάρια, ακόμα και τους φίλους μου που έχουν ευτυχήσει ενώ ελκύονται από συνομήλικους ενώ εγώ από 26-35 χρονών σχεδόν αποκλειστικά... Προσπάθησα να δω ερωτικά συνομήλικα άτομα (που μου ζήτησαν σχέση και ακόμη, 2 άτομα στην ηλικία μου κοντά, επιμένουν εδώ κι μήνες να κάνουμε κάτι) αλλά δεν μπόρεσα...

Περνάω πολλές φάσεις μοναξιάς και «πέφτω» πολύ ψυχολογικά όταν σκέφτομαι πως δεν έχω βρει κάποιον για να αγκαλιαζόμαστε έστω, να βλέπουμε καμία ταινία μαζί, να μοιραζόμαστε καλές και κακές στιγμές μαζί, κ.α....

Όλοι μου λένε δύο πράγματα:
α) Όλα στην ώρα τους, ότι είναι θα έρθει, θα σου έρθει όταν δεν θα το περιμένεις!
β) Τέτοιο όμορφο παιδί και να μην έχει σχέση;

Έλα μου ντε... Εσείς τι λέτε; Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας.

Φιλάκια! :-)

Κωνσταντίνος

Αγαπητέ βιαστικέ,

Η σχέση δεν πέφτει από τον ουρανό μπροστά στα πόδια σου όταν την ζητήσεις, ούτε σου προσφέρεται από κάποια επιτροπή ως ανταπόδοση για τις πολλές σου παρακλήσεις. Επίσης η σχέση δεν στέλνεται ταχυδρομικά από τις Νεράιδες, ούτε βρίσκεται καθισμένη στο ράφι του σούπερ μάρκετ να σε περιμένει πότε θα σου έρθει εσένα η όρεξη. Η σχέση είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης δύο ανθρώπων. Αν περνάς πολλές ώρες μόνος σου, προφανώς δεν θα γνωρίσεις κόσμο, οπότε με ποιον να κάνεις σχέση; Το ότι σου αρέσουν οι μεγαλύτεροι δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας. Υπάρχουν πολλοί μεγαλύτεροι που τους αρέσουν οι μικρότεροι, οπότε πάει αυτό το επιχείρημα.

Όντως στατιστικά είναι δυσκολότερο για έναν γκέι να βρει έναν άλλο γκέι, αν το συγκρίνεις με τους στρέιτ, αλλά ακόμη και οι στρέιτ ψάχνουν! Και πολλοί δεν βρίσκουν εύκολα.

Αντί λοιπόν να αναρωτιέσαι και να αυτομαστιγώνεσαι, βγες έξω και άρχισε να γνωρίζεις κόσμο. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι σε τόσες δραστηριότητες που έχεις δεν υπάρχει κανένας ενδιαφέρων για παρέα. Από αυτόν/αυτή, ακόμη και αν δεν είναι γκέι, θα γνωρίσεις και άλλους ανθρώπους και τελικά, που θα πάει, θα βρείς κάποιον.

Τέλος και συμπληρωματικά, μπορείς να δοκιμάσεις τα γκέι μπαρ, τα μέρη για ψωνιστήρι ή ακόμη και τα σχετικά σάιτ, γνωρίζοντας όμως τους περιορισμούς τους.

Φιλικά,

 

 

Κωνσταντίνε μου ντάρλινγκ,

Μια χαρά σε βρίσκω σε όλα και μπράβο σου, αν και λίγο γκρινιάρης και κλαψομούνης, αλλά ελπίζω αυτό να διορθωθεί όταν επιτέλους τα φτιάξεις με κάποιον και πάρουμε την Πόλη.

Αν κατάλαβα καλά διαβάζοντας την εγκυκλοπαίδεια που μας έστειλες, το πρόβλημα είναι ότι εσένα σου αρέσουν οι μεγάλοι και δεν βρίσκεις, ενώ οι συνομήλικοί σου που σε γουστάρουν εσένα σε αφήνουν αδιάφορο. Σωστά;

Δεν υπάρχει τίποτα το στραβό να σου αρέσουν οι μεγαλύτεροι. Το στραβό είναι να μην ξέρεις πού να τους ψάξεις. Διότι στην « Youth είναι σούπερ που πας για περέα και ακτιβισμό, αλλά ποιον μεγαλύτερο θα βρεις για γκόμενο; Κάνα 25άρη;

Υπάρχουν δυο-τρία μπαρ για μεγαλύτερους άντρες στην Αθήνα, το Πολύχρωμο θυμάμαι τώρα. Επίσης τα σάιτ γνωριμιών. Βάλε και αγγελία στο 10% – ένα σωρό κόσμος τα έχει φτιάξει από τις αγγελίες του 10%.

Κρα κάνουν κάτι μεγαλύτεροι για ζουμπουρλούδικα μικρά σαν κι εσένα! Θα βρεις κι εσύ αυτόν που σου ταιριάζει, αφού ξεσκαρτάρεις αυτούς που είναι μεν μεγαλύτεροι αλλά όχι αυτό που ψάχνεις.

Φιλάκια & καλές αναζητήσεις,