Λοιπόν, Νεράιδες.

Είμαι 24 ετών, είμαι λεσβία. Δεν έχω κάνει τίποτα, ποτέ με γυναίκα, ούτε καν σε επίπεδο φλέρτ. Δεν είμαι άσχημη, στους άντρες είχα και έχω τις κατακτήσεις μου,

Το θέμα είναι οτι... δεν έχω κοινωνική ζωή. Έχω εγκαταλλείψει τους φίλους μου εδώ και χρόνια, γιατι δεν μπορούσα να τους πώ οτι είμαι λεσβία. Έχοντας ζήσει μια άκρως μοναχική ζωή για μια δεκαετία σχεδόν, μήν βγαίνοντας από το σπίτι, παρά μόνο σποραδικά (μια-δυο φορές το μήνα), η ψυχολογία μου είναι ένα με το χώμα. Πάντα ονειρευόμουν οτι θα σπουδάσω και θα φύγω, όμως αργεί πολύ αυτή η μέρα.

Πρίν 2 χρόνια άρχισα να έχω κρίσεις πανικού και αγοραφοβία, πράγμα που κάνει τις σπουδές μου πιο χρονοβόρες. Τότε, έχοντας φτάσει στα όριά μου, μίλησα στην μητέρα και την αδερφή μου, τους είπα οτι είμαι λεσβία. Και οι δύο (ούτε συνεννοημένες) το έπαιξαν απ'έξω άνετες, και προσπάθησαν να με κατευθύνουν ξανά προς τους άντρες, με διάφορα επιχειρήματα του κ#λου και δικές τους ψυχαναλυτικές θεωρίες, επίσης του κ#λου.

Εν ολίγοις δεν με στήριξαν. Είμαι σε μια φάση που παίρνω χάπια για να βγώ έξω από το δωμάτιό μου, που δεν συμμετέχω ποτέ στις οικογενειακές-φιλικές συγκεντρώσεις γιατί δεν νιώθω πια κανέναν τους οικογένειά μου και παράλληλα νιώθω τύψεις γιατί ''εγώ είμαι η αιτία που όλοι υποφέρουν'' και πρέπει να παριστάνω οτι είμαι από πέτρα.

Δεν καταλαβαίνω ποιός είναι ο σκοπός τους. Τι περιμένουν δηλαδή από εμένα; Να κλειστώ μέσα στο σπίτι μαζί τους για πάντα; Να μείνω ολομόναχη (χωρίς φίλους, χωρίς σύντροφο) για να τους γηροκομήσω από τα 24 μου;

Έχω ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής, τόση κατάθλιψη δεν θα την άντεχε κανείς. Με παρηγορεί μόνο ένα πράγμα στη ζωή μου: έχω κάποια ικανότητα στο γράψιμο και στις ατελείωτες ελεύθερες ώρες μου γράφω.

Με πνίγει ο θυμός, η καταπίεση, αλλά και οι τύψεις. Είναι σωστό να τους μισώ όλους; Είναι δίκαιο να μην τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους; Θα ήμουν κακή κόρη άν τους έστελνα στο διάολο και άλλαζα σπίτι, χώρα, ήπειρο; Έτσι κι αλλιώς με βλέπουν καθημερινά να λιώνω από την κατάθλιψη και στα @@ τους όλα....

Άν ξεκινήσω τη ζωή μου από το μηδέν; Πώς μπορεί κανείς να ζήσει έξω από το κελλί μέσα στο οποίο πέρασε τόσα χρόνια; Πώς θα με δεχόταν η γκέι κοινότητα; Υπάρχουν αξιόλογα άτομα; Θα μπορέσω να βρώ εκεί υποκατάστατο της οικογένειας; Ή να το πάρω απόφαση οτι είμαι καμμένο χαρτί και απλώς ατύχησα στην ζωή μου;

Παρακαλώ όποιος/α με νιώθει λίγο, να μου στείλει ένα μέιλ στο ταχυδρομείο μου. Θέλω να το συζητήσω με κάποιον που επέζησε και μπορεί να δώσει συμβουλές.

 

 

Αγαπητή φίλη,

Το τι θέλουν οι άλλοι για σένα και από σένα ΔΕΝ πρέπει να σε απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. ΔΕΝ είναι δικό σου θέμα, τέρμα και τελεία. ΔΕΝ είναι σκοπός της ζωής σου να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, βασανιζόμενη.

Τώρα στα δικά σου. Επειδή βλέπω ότι το πράγμα έχει τραβήξει πολύ και υποφέρεις, πιστεύω ότι χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικό, πρώτον για να σε αποδεχτείς όπως είσαι και δεύτερον για να αρχίσεις να αλληλεπιδράς με τον κόσμο. Προφανώς δεν μπορείς να περάσεις την ζωή σου κλεισμένη στο σπίτι. Και μην περιμένεις να κάνουν οι άλλοι κάτι για σένα.

Εσύ πρέπει να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου! ΤΩΡΑ!!

Δραστηριοποιήσου, άφησε τις πολλές αναλύσεις και συζητήσεις, που δεν οδηγούν πουθενά ή κάνουν κύκλους γύρω από τα ίδια και τα ίδια, και κάνε κάτι ΤΩ-ΡΑ!

Η «Καλύτερη» μπορεί να σου δώσει στοιχεία για επαφή με μη ομοφοβικούς ψυχολόγους.

Φιλικά,

 

Φιλενάδα,

Εγκατέλειψες τους φίλους σου εδώ και χρόνια, γιατί δεν μπορούσες να τους πεις ότι είσαι λεσβία. Δηλαδή έχασες το δίκτυο στήριξης που είχες και απομονώθηκες πλήρως. Και μετά πας και το λες στους δικούς σου. Για να σε στηρίξουν. Χωρίς να έχεις έστω ένα τόσο δα plan B σε περίπτωση που οι δικοί σου το έπαιρναν στραβά. Και όντας ήδη πάρα πολύ εύθραυστη. Τα έχεις κάνει λίγο σκατά. Καιρός λοιπόν να κάνεις φασίνα.

Για να παίρνεις χάπια κάπου πας. Σε κάποιον ειδικό. Κάνεις ψυχοθεραπεία; Αν όχι, ξεκίνα αμέσως. Επικοινώνησε με το 10% για να σου συστήσουμε ειδικούς που είναι εγγυημένα ανοιχτοί σε θέματα ομοφυλοφιλίας και δε θα σου κάνουν χειρότερη ζημιά.

Μην ασχοληθείς ακόμα με τους δικούς σου. Στην κατάσταση που είσαι, χρειάζεται πρώτα να δυναμώσεις κι αυτό θα γίνει μόνο αν έχεις ανθρώπους –έστω έναν επαγγελματία– να σε στηρίζουν.

Αυτό που έχεις τώρα ξεπερνιέται! Με 100% βεβαιότητα! Αρκεί να βρεις την κατάλληλη βοήθεια. Μόνη σου αποκλείεται να τα καταφέρεις, εδώ που έχεις φτάσει πια. Ζήτα βοήθεια από ειδικούς, για να σε στηρίξουν να χτίσεις σιγά σιγά ένα δίκτυο ανθρώπων γύρω σου. Άντε, ακόμα εδώ είσαι;