Ρε Νεράιδες!

Δε μπορώ άλλο. Έχω βαρεθεί να συναντώ συνεχώς ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν την καβάτζα. Και δεν μου έχει τύχει μία ή δύο φορές! Μα τι στο διάολο, πού πάω και τους πετυχαίνω;

Μιλάς, ωραία, κοινά ενδιαφέροντα, ωραία, ακούει και καλή μουσική, ωραία, γελάει, γελάς, τέλεια. Και μετά, τσουπ, σκάει το παραμύθι για την κοπέλα/γκόμενα/γουατέβερ. Ή χτυπάει το τηλέφωνο. Ή σκάνε απανωτά μηνύματα. Πώρωση.

Και ξέρετε ε, βγαίνει και στις δύο βερζιόν αυτό το μοντέλο. Η πρώτη έκδοση είναι αυτή του υπερστρέητ τύπου που μιλάει για γκόμενες, κάνει και τις σπασμωδικές του κινήσεις προς γυναικείες παρουσίες αλλά δεν ξεκολλάει από δίπλα σου ταυτόχρονα. Η δεύτερη έκδοση πάλι, έχει έναν "φίλο", για τον οποίο μιλάει συνεχώς, με τον οποίο κατά πώς φαίνεται περνάνε άπειρο χρόνο μαζί, θα ήθελε να πάτε καμιά βόλτα αλλά από την άλλη πλευρά κάθε φορά που το προτείνεις "δεν μπορεί" γιατί όλο και κάτι έχει κανονίσει, αλλά την επόμενη μέρα συνεχίζει να τρίβεται στην γκλίτσα του τσοπάνη όταν βλέπει ότι ξενερώνεις. Το καλύτερο απ' όλα είναι όταν πέφτεις -- και κολλάς, γιατί είσαι μαλάκας -- στο μοντελάκι που συνδυάζει και τις δύο περιπτώσεις σε μία.

Τι να κάνω ρε νεράιδες; Πώς είναι δυνατόν να μου την πέφτει την ίδια στιγμή που συζητάει συνεχώς για γυναίκες αλλά έχει και τον πολύ καλό "φίλο" που λέγαμε; Εγώ θα χωρίσω τον κόσμο; Θες να είσαι "στρέητ" άνθρωπέ μου; Ας είσαι, είπα εγώ τίποτε; Θες να είσαι με τον "φίλο" σου; Ας είσαι!

Αλλά από εμένα τι θέλεις και με βάζεις να ακούω μαλακίες που μού 'ρχεται να βάλω τα γέλια αν δεν ήθελα να βάλω τα κλάματα; Και στην τελική, ο ρόλος μου ποιος θα είναι, του αφρού πολυουρεθάνης που καλύπτει τέλεια όλα τα συναισθηματικά σου κενά; Του μαλάκα που θα περιμένει πότε και πώς θα βρεις χρόνο για καμιά βόλτα ή πότε θα γυρίσεις από το Σ/Κ; κι όταν βγαίνουμε μαζί τι θα κάνουμε, θα σχολιάζουμε τα γκομενάκια μέχρι να γυρίσεις πίσω στο γκόμενο;

Δε μπορώ άλλο. Βρίστε με λίγο να ισιώσω.

V. [από το Vlammenos].

ΥΓ. Επειδή διαβάζοντας το γράμμα τη βλέπω τη δουλειά, θα μου πείτε ότι το βγάζω από το μυαλό μου ότι μου την πέφτει και τελικά μάλλον εγώ είμαι το πρόβλημα, αυτό δεν ισχύει. Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, ότι όλα ήταν μέσα στο κεφάλι μου. Ε, με το που απομακρυνόμουν, κάθε φορά ο μαλάκας ξανακόλλαγε.

---

Βλαμμένε φίλε μου,

Δεν ξέρω εσύ τι λες για τον εαυτό σου, αλλά εγώ μια χαρά σε κόβω. Έχεις απόλυτο δίκιο για τις κατηγορίες των γελοίων που θέλουν και τα 10 δωμάτια του "σπιτιού τους" γεμάτα. Η γκόμενα / ο γκόμενος τους αφήνουν άδεια 1-2, τα οποία καλείται ένα θύμα να τα γεμίσει.

Καλά μέχρι εδώ, αυτοί μπορούν να ζητάνε ό,τι τους περάσει από το πειραγμένο τους μυαλό. Από εδώ και πέρα όμως αρχίζουν οι δικές σου ευθύνες. Θα παίξεις το παιγνίδι τους ή θα τους δώσεις δέκα μούντζες; Από εσένα εξαρτάται, από το τι ψάχνεις και το πόσο καλά ή άσχημα κουμαντάρεις τις υποθέσεις σου. Φυσικά αν περιμένεις από τέτοιου είδους σχέση αποκλειστικότητα και συναισθηματική κάλυψη, χάνεις τον χρόνο σου, για να μην πω αγοράζεις εισιτήριο για το Δρομοκαΐτειο.

Ο μόνος υγιής τρόπος να δεχτείς να παίξεις σε μια τέτοια κατάσταση θα είναι είτε να βρίσκεσαι και εσύ σε ανάλογη φάση και να ψάχνεις ένοικο για τα τελευταία 1-2 δωμάτια του σπιτιού σου, είτε να το κάνεις μαζί του χωρίς καμία συναισθηματική δέσμευση: χωρίς καμία απαίτηση αλλά και χωρίς κανένα δόσιμο. Όσα πάνε και όσα έρθουν και σιγά μη καθίσεις να σκάσεις. Το κάνεις με όποιον άλλον / άλλους θέλεις και δεν του δίνεις κανένα λογαριασμό. Μπορείς; Αν δεν μπορείς, επιστρέφεις στην παραπάνω παράγραφο με τις δέκα μούντζες και πας παρακάτω, φροντίζοντας την επόμενη φορά να την κάνεις α-μέ-σως και επιτόπου μόλις πιάσεις στον αέρα τίποτε "καλιαρντά".

Φιλιά,

η ξεκάθαρη Καλή Νεράιδα

 

---

Αγαπητέ Βλαμμένε,

Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να καβατζώσω εγώ όλους τους καλούς γκόμενους και να σας αφήσω εσάς τους σκάρτους, αλλά πάει, έγινε, συγγνώμη.

Επειδή, λοιπόν, κυκλοφορεί αρκετή σκαρτούρα σε μορφή ανθρώπου εκεί έξω, όταν βλέπεις ότι ο άλλος είναι wannabe χιτλερίσκος και μεταχειρίζεται την καρδιά σου σαν παιχνιδοκονσόλα, πέτα τον μπροστά σε διερχόμενο λεωφορείο και κάτσε ν' απολαύσεις το θέαμα. Ύστερα προχώρα αγέρωχα.

Υπάρχουν μαλάκες, αλλά δεν είναι όλοι έτσι, κι ας σου φαίνεται. Είμαι βέβαιη ότι έχεις φάει ήδη όσους μαλάκες σού αντιστοιχούσαν σ' αυτή τη ζωή και σε λιγάκι θ' αρχίσεις να τρως από το σακουλάκι με τα καλά παιδιά. Εκτός αν έχεις κάνα απωθημένο να βασανίζεσαι (μη βιάζεσαι να πεις: «όχι όχι!»), οπότε τα θέλει ο κώλος σου. Πολλές φορές δεν φταίνε οι μαλάκες που γνωρίζουμε αλλά το δικό μας pattern συμπεριφοράς. Ίσως κάτι παίρνεις απ' αυτές τις ανεγκέφαλες ιστορίες, κι ας μη σ' αρέσει.

Η Καλύτερη Νεράιδα