της Χριστίνας-Αντουανέτας Νεοφώτιστου

Mετά τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικά πυρά και τη δολοφονική απόπειρα με θύμα την Κωσταντίνα Κούνεβα, η Ελλάδα βράζει σ'ένα καζάνι οργής, που παίρνει τη μορφή εξέγερσης. Σ' αυτά τα δύο περιστατικά, τα οποία χαρακτηρίστικαν «μεμονωμένα», και στη συνεχή καταπίεση των εργατριών/ών, των μεταναστριών/ών, των ανθρώπων που δεν ταιριάζουν στο σύστημα, δεν είναι δύσκολο να βρείς τον κοινό παρονομαστή: τα θύματα βρίσκονται στην αντίπερα όχθη της εξουσίας της κανονικότητας.

Αυτή η εξουσία της κανονικότητας, εναντίον της οποίας εξεγειρόμαστε, βρίσκει εύκολο καταφύγιο στον σεξισμό. Η «αρρενωπότητα» του μπάτσου, όπως υπονόησαν, ήταν τόσο ασυγκράτητη που πυροβόλησε. Η «αυθάδεια» της γυναίκας και μετανάστριας συνδικαλίστριας, όπως υπαινίχθηκαν, ήταν τόσο εκτός των παραδεδεγμένων μέτρων που έπρεπε να τιμωρηθεί με θάνατο.

Ο σεξισμός, που εμφυλοχωρεί ύπουλα σε κάθε πτυχή της γλώσσας και της σκέψης μας, είναι το στήριγμα της εξουσίας της κανονικότητας. Γι'αυτό και πρέπει να προσέχουμε πολύ. Η σεξιστική παιδεία μας μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ.

Πράγματι, στις πορείες διαμαρτυρίας και διεκδίκησης που ακολούθησαν τα δύο βίαια περιστατικά καταστολής ακούστηκαν συνθήματα που αναιρούν μέρος από την ουσία της εξέγερσης εναντίον της εξουσίας της κανονικότητας. «Μπάτσοι μουνιά, μουνιά, σκοτώνετε παιδιά». «Μπάτσοι, ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή, όλα τα μουνόπανα δουλεύουνε μαζί». «Το δέντρο όλο στου δήμαρχου τον κώλο». Και πολλά άλλα από καιρό καθιερωμένα: «πούστηδες», «παίχτηκε πουστιά», «θα σας γαμήσουμε» και «άνανδρη επίθεση», ως υποτιμητικά σχόλια. «Έχει αρχίδια», «ανδρεία», «είναι παληκάρι» ως έπαινοι.

Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε δεν είναι ούτε ασήμαντη ούτε χωρίς επιπτώσεις. Αυτές οι φράσεις συνθέτουν, νομιμοποιούν και διαιωνίζουν την εξουσία της κανονικότητας, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δύο άνισες κατηγορίες. Ας σκεφτούμε: Γιατί η εμπειρία των αντρών παραγκωνίζει και χλευάζει την εμπειρία των γυναικών; Γιατί είναι τόσο συνδεδεμένο το θάρρος με τα αρχίδια και η αηδία με τα μουνιά; Γιατί ο τρόπος ζωής των στρέιτ θεωρείται κανονικός, ανώτερος από αυτόν των γκέι, οι οποίοι λειτουργούν ως ύστατο δείγμα ξεπεσμού και απαξίωσης;

Λίγοι εξεγερμένοι συναγωνιστές και συναγωνίστριες δείχνουν να καταλαβαίνουν πόσο προσβλητικό και εξουθενωτικό είναι να ακυρώνουν διαρκώς την εμπειρία σου. Τα μουνιά δεν είναι κάτι αρνητικό, δεν είναι προς χλευασμό. Τα μουνόπανα επίσης. Όταν για τον μισό περίπου ανθρώπινο πληθυσμό η έμμηνος ρύση αποτελεί μια απλή φυσική λειτουργία, γιατί το αίμα της περιόδου και οι σερβιέτες χρησιμοποιούνται ως κοινώς αποδεκτές βρισιές;

Μπορεί να μοιάζει υπερβολικό να απαιτείς από κάποιον ή κάποια να το σκεφτεί δυο φορές πριν πει πάνω στην έκρηξη του θυμού «τραβέλι», «πούστης», «ξεκωλιάρα». Αλλά δεν είναι. Είναι δείγμα στοιχειώδους σεβασμού. Πρέπει να γίνει αυτονόητη κίνηση αλληλεγγύης και αναγνώρισης των διαφορετικοτήτων που αγωνίζονται πλάι πλάι με κοινές διεκδικήσεις. Όπως είναι πια αδιανόητο, και ευτυχώς, σε αριστερές πορείες να ακουστούν υποτιμητικά συνθήματα για μετανάστες και μετανάστριες (θα φωνάζαμε ποτέ «μπάτσοι Αλβανοί, φάγατε το παιδί;»), καιρός είναι ν΄ αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και για τον σεξισμό, τα φύλα και τη σεξουαλική προτίμηση.

 

---

 

Διαβάστε ακόμη

10% - Η γνώμη του 10%: Ο εμφύλιος ξεκίνησε;

10% - Η γνώμη του 10%: Σπέρνοντας ανέμους, θερίζοντας θύελλες