«Τώρα τις αποκριές κάνουν τα μουνιά χαρές», έτσι έλεγε η γιαγιά της κολλητής μου, αγνοώντας , βέβαια, πως οι αποκριές ομοιοκαταληκτούν και με τις ... εξεταστικές! Ο Φεβρουάριος, εκτός από σχολές-μαθήματα-καθηγητές, έφερε μαζί του τραγουδιστούς  Βαλεντίνους, μία ωδή στην αγάπη και σκέψεις για το νόημα του μπλόγκινγκ. Και ενώ στη Βαρκελώνη κάνουν βήματα μπροστά, καθώς ιδρύεται ο πρώτος σύνδεσμος γκέι φιλάθλων για την ομώνυμη ομάδα, στην Αθήνα κάνουμε βήματα πίσω με την πρόσφατη επίθεση στο στέκι Μεταναστών. Σε ένα Jetlag μεταξύ σκέψης, γραφής και πραγματικότητας ψάχνουμε το πλαίσιο και αν τελικά ζούμε εντός εκτός ή επί τα αυτά.

 

---

Μπλόγκινγκ....

Μου έλεγε ένας φίλος για τα blogs, το έκανε παλιότερα αλλά τώρα βαρέθηκε όπως έλεγε...Πως σκεφτόταν με το ζόρι να γράψει ένα άρθρο και πως όταν έβλεπε κάποιο σχόλιο, βαριόταν να απαντήσει....Είχε μπει στην λογική του "πρέπει" να γράψω κάτι, και "πρέπει" να κάνω σχόλια σε άλλους ώστε να μου κάνουν και μένα. Ποιό ήταν τότε το κίνητρό του? Το να μοιράζεσαι σκέψεις ή να παίρνεις χωρίς να δίνεις? Όλα έχουν το τίμημά τους. Δεν περιμένω να δω σχόλια στα άρθρα μου. Το κάνω για μένα και για όσους με διαβάζουν. Δεν περιμένω την αναγνώριση, δεν θέλω να μπω στην λογική που έλεγε ο φίλος. Δεν είμαι αλλά και δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να το κάνει. Γουστάρεις να πεις κάτι? Ε πες το χωρίς σαλιαρίσματα και χωρίς σκοπό. Δεν έχω λόγο να κάνω κάτι τέτοιο, δεν μου βγαίνει άλλωστε. Στην τελική και η μπλογκόσφαιρα ένα παιδί της κοινωνίας είναι. Γιατί να έχει διαφορά με την καθημερινότητα? Υπάρχουν τόσοι και τόσοι γύρω μας, το ίδιο είναι και εδώ. Όπως δεν ξέρεις τι σκατά είναι ο άλλος που σου μιλάει, έτσι και ακόμα χειρότερα είναι στην μπλογκόσφαιρα. Πως να το πω, με χαλάει που δεν είναι κάποιοι ειλικρινείς σε αυτό που κάνουν. 

Αν το καλοσκεφτείς είναι ηλίθια η λογική. Δεν πρόκειται να κερδίσεις κάτι. Ούτε και να χάσεις ειδικά όταν είσαι ανώνυμος. Και οι καταγραφή του ip μου δεν λέει κάτι. Είμαι προστατευμένος από το πέπλο της ανωνυμίας, δεν πρόκειται να με βρεις γιατί απλά δεν πρόκειται να δεις που βρίσκομαι, μπορείς να δεις την πόλη που είμαι αλλά αν ας πούμε συγκεκριμένα προσπαθήσεις να με βρεις, δυστυχώς θα βρεις την διεύθυνση του άτυχου γείτονα(έχω καταντήσει παράσιτο πλέον πάνω στο router του/άτιμη ontelecoms ακόμα περιμένω!).Ξέφυγα λίγο απλά επειδή είδα κάποια προγραματάκια σε blogs (ένα από αυτά ήταν της Στέλλας ,που το έκανε για να δει ποιος είναι ο μαλάκας που την σκοτίζει με σχόλια του κτλ).Υπάρχουν κάποια άλλα προγραματάκια που απλώς τρέχουν και σου κρύβουν την ip.Το χρησιμοποιούσα παλιότερα για να κατεβάζω torrents, με τον φόβο πως οι δισκογραφικές και οι κινηματογραφικοί κολοσσοί μυνήσουν τους downloaders έναν έναν. Κλείνοντας θα έλπιζα να άλλαζαν νοοτροπία κάποιοι. Να ήτανε πραγματικοί και αληθινοί. Αφήστε την ζωή σας χωρίς στερεότυπα, χωρίς ταμπέλες, χωρίς μίσος και σκοπούς. Διαφορετικά τι παραπάνω δίνει η μπλογκόσφαιρα? Το ίδιο δεν θα συνέβαινε αν βρισκόσουν έξω με μια άγνωστη παρέα να μιλάς για διάφορα θέματα? Μου αρέσουν τα μπλογκς και θα σταματήσω να γράφω μόνο όταν κρίνω πως δεν έχω κάτι να πω. Αν δεν έχω δεν θα γεμίσω μια σελίδα με "φλέγοντα" θέματα έτσι για να καμαρώνω, για να λέω πως το "κοινό" μου με έχει ανάγκη. Ωραία η γυάλα παιδιά αλλά είναι τόσο εύθραυστη όσο και τα άρθρα σας,όσο και ο εαυτός σας.......

Αναρτήθηκε από Not me, 11/2/2009, Μπλόγκινκγ....
[http://gpshtp.blogspot.com/2009/02/blog-post_11.html]

 

---

 

Ο πρώτος σύνδεσμος ομοφυλόφιλων οπαδών

O Γιόσεπ Ρίμπες είναι οπαδός της Μπαρτσελόνα και δηλώνει gay. Συστήνοντας το σύνδεσμο gay οπαδών των «μπλαουγκράνα» φιλοδοξεί να πολεμήσει τα ταμπού που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο σχετικά με τους ομοφυλόφιλους και να τονίσει ότι και οι gay έχουν το δικαίωμα να παρακολουθούν μπάλα και να παθιάζονται για την ομάδα τους.

«Είναι αλήθεια ότι προσπαθούμε να πολεμήσουμε τα φαινόμενα ρατσισμού που υπάρχουν στα γήπεδα για τους ομοφυλόφιλους», τονίζει ο Ρίμπες και συνεχίζει: «Πολύς κόσμος σκέφτεται ότι οι gay πηγαίνουν στο γήπεδο για να δουν καλλίγραμμα κορμιά, αλλά δεν είναι έτσι. Με αυτήν τη λογική, τα στάδια στα οποία διεξάγονται αγώνες γυναικών θα έπρεπε να είναι γεμάτα από ετερόφυλους».

O Ρίμπες επισημαίνει επίσης: «Το 10% του πληθυσμού αποτελείται από ομοφυλόφιλους. Άρα, σίγουρα θα υπάρχουν και ποδοσφαιριστές gay. Θα έπρεπε να είναι φυσιολογικό ένας ποδοσφαιριστής να εμφανίζει το σύντροφό του σε ένα επίσημο γεύμα της ομάδας του, για παράδειγμα. Υπάρχουν φήμες ότι πολλοί Ισπανοί παίκτες είναι ομοφυλόφιλοι αλλά δεν θα πούμε τίποτα αν οι ίδιοι δεν το πουν δημόσια».

O επικεφαλής των gay οπαδών της Μπαρτσελόνα καταλήγει: «Είναι η πρώτη φορά που μια ισπανική ομάδα έχει σύνδεσμο ομοφυλόφιλων οπαδών. Είναι μια ιστορική στιγμή».

[...]

 

Αναρτήθηκε από marco, 11/2/2009, Ο πρώτος σύνδεσμος ομοφυλόφιλων οπαδών 

[http://marqueer.blogspot.com/2009/02/barcelona-gay-fan-club.html]

 

 

---

 

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Περιμένοντας έξω από το γραφείο του λέκτορα κυρίου Π. να εξεταστώ προφορικά σε μάθημα, είχα τη τύχη να πιάσω κουβέντα μ' ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παιδί από την Κύπρο, το Χαράλαμπο.

Καθ' ότι ήμασταν και οι δύο αδιάβαστοι με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας αρχίσαμε να μιλάμε για τα γκομενικά μας. Ο Χαράλαμπος ήταν εξαιρετικά αγχωμένος γιατί του είχε γυαλίσει ένας Σκορπιός και στο παρελθόν είχε καεί από το συγκεκριμένο ζώδιο και ήταν σε δίλημμα αν έπρεπε να το σοβαρέψει το πράγμα μαζί του ή όχι. Αν και συμμεριζόμουν την αγωνία του, του εξήγησα πως είναι τελείως χαζό να πιστεύουμε στον 21 αιώνα σε ζώδια και στις αστρολογικές προβλέψεις, εκτός από εκείνες που είναι στην Ελευθεροτυπία γιατί είναι έγκυρη εφημερίδα και τις διασταυρώνει.

Εκείνος τότε μου εξήγησε πως ο πρώην Σκορπιός του ήταν ένας Τούρκος απ' τα κατεχόμενα με τον οποίο φυλάγανε σκοπιά από αντίθετες μεριές της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ Κύπρου και ψευδοκράτους και με νοήματα και σήματα κατάφεραν να ανταλλάξουν κινητά κάνοντας καυτό phone sex καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας τους. Με το τέλος της, κανόνισαν να συναντηθούν και οι δύο στο σταθμό των τρένων στο Παρίσι. Εκεί θα ζούσαν για πάντα μαζί μακριά από τη μαρτυρική νήσο και τα επικριτικά βλέμματα των συμπολιτών τους που θα καταδίκαζαν απερίφραστα μια τέτοια ανίερη σχέση, με μόνη παρηγοριά της αυτοεξορίας τους το ατελείωτο σεξ.

Ο Τούρκος όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ και όταν μετά από μέρες κατάφερε να επικοινωνήσει με το Χαράλαμπο τον ενημέρωσε πως ο πατέρας του είχε ανακαλύψει τα σχέδια του και τον είχε στείλει πίσω στη Τουρκία στα βάθη της Ανατολίας στο χωριό απ' το οποίο ήταν η καταγωγή του γιατί εκεί δεν υπήρχαν άλλοι ομοφυλόφιλοι. Έτσι ο γιος του δε θα κατάφερνε να ενδώσει ποτέ στους σατανικούς πειρασμούς που βασάνιζαν τη σκουρόχρωμη σάρκα του. Με τα πολλά κατάφερε να αποδράσει αλλά λόγω ελλείψεως χρημάτων θα έπρεπε να πάει με τα πόδια στο Παρίσι και αν υπολόγιζε καλά θα έφτανε κάπου στις αρχές του 2011. Του ζήτησε λοιπόν να ανανεώσουν για τότε το ραντεβού τους.

Η ιστορία του με συγκίνησε και ομολογώ πως εξοργίστηκα με την ηλιθιότητα των ανθρώπων που από ανόητα μίση, άγνοια και μισαλλοδοξία προκαλούν τέτοια μεγάλη δυστυχία σε καλά παιδιά σα το Χαράλαμπο. Ως εκκολαπτόμενος νομικός υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα έκανα ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου να πατάξω την αδικία που κυριαρχούσε στο κόσμο όσο δύσκολο και ουτόπικο κι αν φαινόταν αυτό.

Ο Κύριος Π. μας κάλεσε τελικά στο γραφείο του, αλλά η ιστορία του Χαράλαμπου δεν έλεγε να φύγει απ' το μυαλό μου με αποτέλεσμα να μη μπορώ να συγκεντρωθώ στην εξέταση. Όταν πλέον έδωσα για τέταρτη συνεχή φορά την απάντηση "Δε γνωρίζω" σε ερώτηση που μου έκανε, ο κύριος Π. εξοργίστηκε και υψώνοντας τη φωνή του με ρώτησε "Ε μα τέλος πάντων κύριε συνάδελφε, τι γνωρίζετε από Εμπορικό Δίκαιο;"

Θίχτηκα από το τόνο του και κοιτάζοντας τον με θράσος στα μάτια σηκώθηκα όρθιος.
"Μπορεί να μη γνωρίζω τίποτα από Εμπορικό Δίκαιο, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο Δίκαιο που η κοινωνία σας έχει ξεχάσει. Το δίκαιο της Αγάπης! Ναι κύριε καθηγητά. Της Αγάπης! Που νομοθέτης της είναι η καρδιά. Και μας αφορά όλους. Και είναι μονίμως στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Και ο κόσμος τη βγάζει πάντα ένοχη χωρίς να περιμένει απόδειξη του εναντίου. Ποιός θα την υπερασπιστεί αυτή κύριε καθηγητά; Ποιός; ΠΟΙΟΟΟΟΣ;" ρώτησα εξοργισμένος.

"Δε γνωρίζω" απάντησε αποσβολωμένος ο Κύριος Π. ενώ δίπλα μου ο Χαράλαμπος έκλαιγε σιωπηλά.

"Στο διάβολο λοιπόν εσείς και τα εμπορικά σας δίκαια! Η Αγάπη δεν είναι εμπόρευμα! Είναι το πιο σπάνιο αγαθό. Είναι σα το πετρέλαιο ή το νερό. Οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται για την Αγάπη! Και πάντα θα είναι φυλακισμένη! Αλλά εγώ λέω τέρμα! Ως εδώ! Φτάνει! Αθώα η Αγάπη! ΑΘΩΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!"

Η σιωπή που επικράτησε στη αίθουσα μετά το τέλος του λόγου μου ήταν ακόμα πιο εκκωφαντική από τις κραυγές μου και μαζεύοντας τα βιβλία μου κατευθύνθηκα προς τη πόρτα. Μόλις την άνοιξα κοντοστάθηκα και γύρισα να κοιτάξω το Χαράλαμπο που σκούπιζε τα κατακόκκινα μάτια του.
"Να μου χαιρετίσεις το Τουρχάν αν κάποτε τον ξαναδείς" είπα κι έφυγα σκεπτικός.

Αναρτήθηκε από revqueer, 16/2/2009, ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

[http://revqueer.blogspot.com/2009/01/blog-post.html]

 

---

 

Μια βραδιά του Αγίου Βαλεντίνου

Ο παρακάτω διάλογος θα μπορούσε να γίνει μεταξύ δυο ερωτευμένων τη βραδιά του Αγίου Βαλεντίνου. Παρατηρείστε τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των πρωταγωνιστών, Α και Β.

Α. Έχω πρόβλημα μεγάλο, δεν μου φτάνεις, θέλω κι άλλο.
Β. Σοβαρά;; Το μόνο που ζητάς απ' τη ζωή σου πλέον είναι να ‘χεις εμένα λιγάκι επιπλέον;
Α. Μα σε σκέφτομαι συνέχεια και τρελένομαι, σε σκέφτομαι συνέχεια και πεθαίνω.
Β. Μην ανησυχείς, μην ανησυχείς, δεν πέθανε κανείς, δεν πέθανε κανείς.
Α. Ναι αλλά αν το νήμα της ζωής για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε κι οι δυο.
Β. Κοίτα, κι αν βγουν αληθινές οι προφητείες και ‘ρθουν καταστροφές κι επιδημίες, εμείς δεν πρόκειται να χωριστούμε κι οι δυο μες τον παράδεισο θα μπούμε.
Α. Καλέ τι λες; Κόλαση έχει γίνει η ζωή μου, κόλαση και φωτιά μες την ψυχή μου, κόλαση όλα μοιάζουν μακριά σου, κράτησες τον παράδεισο κοντά σου.
Β. Εγώ;; Μα τι λόγια είναι αυτά; Αφού ότι έβλεπα μοναχά στο σινεμά τώρα εδώ το ζω, στη δική σου αγκαλιά.
Α. Ναι καλά...μοιάζουν τα όνειρά μας με ταινία φαντασίας, σινεμά είναι ο κόσμος, Πειραιώς και Κηφισίας.
Β. Όλα στη ζωή αλλάζουν, μάτια μου, λένε θα ‘ρθουν δύσκολοι καιροί, μα εμένα δε με νοιάζει τίποτα, δεν φοβάμαι, έρωτά μου, στα παπούτσια τα παλιά μου έχω γράψει την παλιοζωή.
Α. Ναι, μωρό μου, είμαστε ένα εμείς κι όχι δυο, σαν το Θεό μου εγώ σ' αγαπώ κι αν μ' αφησεις, τι θα κάνω, θα αυτοκαταστραφώ.
Β. Τόσα χρόνια εδώ δυνατά σε χτυπώ, χωρίς διαλείμματα καθόλου ούτε ένα ρεπό, δεν κάνω διακοπές, σου δίνω αυτό που θες.
Α. Δεν το κατάλαβα αυτό... βαρυγγομάς; Λοιπόν, μπορείς απόψε να βγεις μ' όλες τις τσούλες της γης, βγες μπροστά, δυνατά, για νέους έρωτες, να βρεις κορίτσια σωστά, για να χαρεί κι η μαμά, στην πυρά, στην πυρά, με τις ξενέρωτες.
B. Γκρέμισα βουνά για την αγάπη σου κι ήθελα εμένα να κοιτάς, σαν τον Θεό σου, έναν Άγγελο, σαν όνειρό σου που ζεις κι αγαπάς.
Α. Δεν πάω καλά, δεν έχω μυαλό, σε θέλω αλλά δεν βλέπω καλό.
Β. Μαζί μου ασχολείσαι, τόσο μαλάκας είσαι, αν όντως δεν γουστάρεις, σου δείχνω τι να πάρεις.
Α. Βιάστηκα να σ' αγαπήσω, τα όνειρά μου να τα ζήσω, δίπλα σε σένα, δίπλα σε σένα, μαζί με σένα.
Β. Τώρα έχεις ότι ζητάς και μια ζωή που την περνάς δίπλα σε μένα, δίπλα σε μένα, χωρίς εμένα.
Α. Δανεικά, τα πάντα είναι δανεικά και για όλα αναδρομικά έρχεται η ώρα που πληρώνουμε.
Β. Λυπάμαι ειλικρινά, σου δωσα πολλά κι ούτε που κατάλαβες ποτέ τη διαφορά.
Α. Είσαι στη ζωή μου το μεγάλο μου ρίσκο, είσαι λουλούδι στο γκρεμό, εκεί σε βρίσκω.
Β. Οτι δεν εδωσες δωστο σε μενανε κι οτι δεν εδωσα το ‘χω για σενανε, νυχτες ατελειωτες εγώ περίμενα, κοίτα να μη βρεθείς στα κακώς κείμενα.
Α. Κάντο όπως θες, κάντο τώρα, κάνε ότι θες, ήρθε η ώρα, αλλάζω στυλ, ρυθμό και διαθέσεις, σ' όποιον αρέσουμε, σ' όποιον αρέσεις.
Β. Κοίτα, κοίτα με, στάχτη όσα είπαμε, απ' την αρχή ξεκινώ κι οτι αγαπησα, ότι σου λάτρεψα, πάλι μονάχος θα βρω.
Α. Τι άλλο να σου πω για να σε πείσω, πως θέλω να ξαναγυρίσεις πίσω, τι να σου πω για να σου αλλάξω γνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη φταίω για όλα εγώ συγγνώμη.
Β. I don't want to hear, i don't want to know, please don't say you' re sorry, I' ve heard a lot before and I can take care of myself.
A. Don't tell me to stop, tell the rain not to drop, tell the wind not to blow.
B. You always have the biggest heart, when we' re six thousand miles apart.
A. Now that is over, you can lie to me right through your smile, I see behind your eyes, now I am sober, no more intoxicating my mind.
Β. Αll you suckers are not what i sell in my store.
A. Give it to me, yeah, noone's gonna show you how...
B. Give it to me, yeah, noone's gonna stop us now...

Έτσι βλέπετε λοιπόν πως μέσα από τη μουσική μια σχέση του Γκαζιού άνθισε, μαράθηκε και άνθισε ξανά. Δεν θα μπορούσε να είναι υπαρκτός ένας τέτοιος μουσικός διάλογος;;

Αναρτήθηκε από Profusion, 16/2/2009, Μια βραδιά του Αγίου Βαλεντίνου

[http://gayprofusion.wordpress.com/]

 

---

 

θύμωνε - όσο αντέχεις..

Χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών.
Τον Απρίλιο που μας πέρασε μαζευτήκαμε τρεις φίλοι που είχαμε γενέθλια την ίδια βδομάδα και κάναμε ένα μεγάλο (πολύ ωραίο) πάρτυ στο Στέκι Μεταναστών.
Τα καλύτερα γενέθλιά μου - ως τώρα.

Προχθες, η χειροβομβίδα έπεσε ενώ το Στέκι φιλοξενούσε συνάντηση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Για όσους δεν ξέρουν, στο Στέκι Μεταναστών (εκτός από τα γενέθλιά μας) φιλοξενούνται μια σειρά από συλλογικότητες της Αριστεράς, του φεμινιστικού κινήματος, του κινήματος των ομοφυλοφίλων κ.ά., καθώς και δραστηριότητες μεταναστευτικών ομάδων.

Είμαι - για μια ακόμη φορά - θυμωμένος. Εξίσου θυμωμένος ήμουν και χθες όταν είδα, για πολλοστή φορά, τους μπάτσους να κάνουν σωματικό έλεγχο σε δύο μετανάστες στην Αιόλου κι όχι σε μένα, επειδή δεν φαίνομαι μετανάστης. Είμαι τόσο θυμωμένος που δεν έχω όρεξη να γράψω τίποτα άλλο. Διαβάστε τον les_boi, τον silentcrossing, τον hnioxo και τον elementstv..

Εγώ θα "απαντήσω" με τις φωτογραφίες που έβγαλα (συμπτωματικά) κάποιες ώρες πριν την παραλίγο δολοφονική επίθεση από τα γύρω στενά γυρνώντας σπίτι.
Και να πω ότι είμαι πολύ θυμωμένος και με όλους όσους δεν ξέρουν τι έγινε στο Στέκι προχθές, δεν θα το θυμούνται σε πέντε μέρες, δεν βγάζουν συμπεράσματα από αυτό, δεν θα βγουν στο δρόμο γιαυτό, δεν θα φωνάξουν γιαυτό, δεν τους νοιάζει, δεν θα κινητοποιηθούν.

Γαμώ την ευθύνη μας και τον καναπέ μας.

Αναρτήθηκε από oblivion, 26/2/2009, θύμωνε - όσο αντέχεις.. 

[http://sinkintooblivion.blogspot.com/2009/02/blog-post_26.html]

 

---

 

εκτος πλαισιου

[...]

Τους τελευταιους 5 μηνες βρισκομαι στο "νησι" για ενα μεταπτυχιακο. Αποφασισα, μετα απο μια εντονη εσωτερικη διεργασια, να ερθω ως τρανς αγορι. Κυριως γιατι μου ηταν αδυνατο να με αντιληφθω ως κοριτσι και επειδη θεωρησα το συγκεκριμενο τμημα ενα ασφαλες μερος για εμφυλες "παραβασεις". Και επειδη το "νησι" δεν ειναι το καθημερινο μου περιβαλλον της Αθηνας οπου θα χρειαζοταν περισσοτερες εξηγησεις ισως για το πως και το γιατι. Ηρθα, μιλησα στις συμφοιτητριες μπηκα και στην θεατρικη ομαδα. Το πρωτο συναισθημα ηταν η διστακτικη αλληλεπιδραση. Μια προσεκτικη αντιμετωπιση απο τις/ τους γυρω. Κατι σαν "μην αγγίζετε ποιος ξερει τι θα γινει". Οσο παιρνουσε ο καιρος και μεχρι τα χριστουγεννα μιλουσα με λιγα ατομα, τοσο στο τμημα οσο και στην θεατρικη, κυριως με τις λεσβιες και τα γκει αγορια. Ηρθαν τα χριστουγεννα και στην επιστροφη καπως η αρχικη αμηχανια ειχε σπασει. Αρχισαν τωρα να μου λενε πως βιωσαν την παρουσια μου στον χωρο. Μια συμφοιτητρια απο το δικο μου τμημα και αλλη μια απο το αλλο. Οι αφηγησεις ειχαν κοινα σημεια κυριως στο "περιεργο" και "πρωτογνωρο" και ταυτοχρονα στη δηλωση καλης προθεσης και θετικοτητας. Απο τη δικια μου πλευρα δεν υπηρξε καποια αρχικη προσπαθεια προσεγγισης. Διακατεχομουν και απο μια αρνητικοτητα η οποια εχει μεινει μεχρι τωρα, επιβεβαιωμενη, για καποια ατομα. Για αλλα οχι.

Αυτο που αντιληφθηκα νωρις ειναι πως αλληλεπιδρουσα ως ενα περιεργο ειδος λεσβιας. Μια συμφοιτητρια, ενα μεσημερι, σε ανυποπτο χρονο ηρθε να μου δηλωσει πως "δεν πιστευω πως εισαι αντρας που του αρεσουν οι γυναικες αλλα απλα λεσβια". Ευχαριστω για την πληροφορια αλλα δεν μ'αρεσουν οι γυναικες, οχι μονο τουλαχιστον ή δεν μ'αρεσουν με τον τροπο που εσυ το εννοεις. ..Υστερα, οταν αρχισα να εκδηλωνω ενδιαφερον για αγορακια οι αντιδρασεις ηταν "Σ'αρεσουν τα γκει αγορια;!;" Οχι, μ'αρεσουν ολων των ειδων τα αγορια... Και "Σ' αρεσουν τα αγορια!:!" "Δηλαδη σου αρεσουν εξισου τα αγορια και τα κοριτσια;!;!". Μεχρι χτες το βραδυ που μια κοπελα, που γνωρισα προσφατα μου, μου δηλωσε την χαρα της που με γνωρισε καθως ειμαι ενα ατομο τοσο out and proud ως λεσβια. Η αλληλεπιδραση και η νοηματοδοτηση τελικα ειναι κατι που δεν μπορουμε να ορισουμε. Οριζεται μεσα απο στερεοτυπα, απο μαθημενες διαδιακασιες και συγκεκριμενες εικονες που εχουμε ενσωματωσει.

Χτες το βραδυ, τελευταια κυριακη αποκριας, εβαλα μια φουξια περουκα, βαφτηκα και βγηκα εξω. Μετα απο πολυυυυ καιρο αγορια με πειραζαν στο δρομο, με κοιτουσαν εντονα και μαλιστα ενας μπαρμαν με αγγιξε, περισσοτερο απο οσο του επετρεπαν τα 3 δευτερολεπτα της γνωριμιας μας και ο σκοπος της. Τα παιδια που βγηκαμε μαζι εντυπωσιαστηκαν με την αλλαγη μου και με κοιτουσαν συνεχως. Ενας γνωστος δεν με αναγνωρισε, οσο και να του χαμογελουσα σιωπηλα! Ασχετη απορια: Τα ρουχα κανουν τον παπα ή ο παπας τα ρουχα; Μετα απο λιγη ωρα μπηκαν στο μαγαζι δυο τρανς τυπισσες τις οποιες εμεινα να χαζευω για ωρα. Ταυτιστηκα αλλα δεν νομιζω να το καταλαβε αυτο καποια απο την παρεα, ουτε οταν τους ελεγα οτι τις βρισκω απιστευτα σεξυ. Ταυτιστηκα τοσο γιατι εκεινη τη στιγμη ενιωθα κι εγω in drug οσο και γιατι ενιωθα τη εμφυλη ρευστοτητα τους. Οι ιδιες βεβαια δεν μου εδωσαν και πολυ σημασια και ας τους εξεφρασα τον θαυμασμο μου..

Ποιο ειναι το πλασιο, που εχω βαλει ως τιτλο της αναρτησης και που θελω να καταληξω; Το πλαισιο, απο το οποιο ειμαι εκτος τους τελευταιους μηνες ειναι η queer παρεα-οικογενεια μου. Ανθρωποι που δεν αντιλαμβανονται την βιολογια ως τη βαση της σεξουαλικοτητας και της εμφυλης ταυτοτητας. Το πλαισιο αυτο μου λειπει. Τοσο γιατι εξω απο αυτο χανω την θεση μου και τον αυτοπροσδιορισμο μου οσο και λογω της μη ευκολης δυνατοτητας του κοσμου να σκεφτει εξω απο τις ετοιμες κατηγοριες. Και αυτο με πεταει απ'εξω. Ευγενικα μεν αλλα με πεταει. Με το γαντι με θετει εκτος. Ακομα και οταν βρισκομαι μεσα στις παρεες βρισκομαι σαν κατι "εξωτικο" σαν τους χτεσινοβραδυνους "αγγελους" (οπως τις χαρακτηρισε και μια κοπελα). Και τωρα δεν θελω να βγω για καφε κι ας με παιρνουν τηλεφωνα γιατι ενσωματωνω κι εγω με τη σειρα μου αυτη την πολυπλοκη διαδικασια και κουραζομαι. Ετσι ξυπνησα στις 16.00 και αρχισα να γραφω στο blog. Οχι και τοσος καλος τροπος εκπαιδευσης της κοινωνιας στην αποδοχη της ποικιλομορφιας...

Αναρτήθηκε από femmeboi, 2/3/2009,
[http://myurbansky.blogspot.com/2009/03/blog-post.html]