Όταν ένας γκέι αυτοκτονεί

Γκέι καθημερινότητα

Δεκαεννιά χρονών. Πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο. Ερωτευμένος με το αγόρι του. Και αυτόχειρας. Ο λόγος; Η οικογένειά του.

του Λύο Καλοβυρνά

Είκοσι Αυγούστου. Δυόμισι ώρα τη νύχτα. Χτυπάει το τηλέφωνο. Τηλεφώνημα τέτοια ώρα και το μυαλό σου πάει στο χειρότερο. Ο αριθμός είναι άγνωστος. Το σηκώνω.

«Εε, 10%; Μπορώ να μιλήσω με κάποιον; Είναι για μια αυτοκτονία».

Το παλικάρι στο τηλέφωνο, ας τον πούμε Πέτρο, είναι 19 χρονών, ομοφυλόφιλος, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι μόνο ταραγμένος. Είναι εξοργισμένος. Έχει ανάγκη να μιλήσει.

«Μόλις έμαθα ότι αυτοκτόνησε ένας γνωστός μου. Ήταν 19 χρονών, γκέι, στο πρώτο έτος των σπουδών του...»

Αυτό είναι ένα άρθρο που θα έδινα τα πάντα για να μη χρειαστεί να γράψω. Αλλά όταν ένα παλικάρι 19 χρονών οδηγείται στην αυτοκτονία απλά και μόνο επειδή ερωτεύεται άντρες, το λιγότερο που έχω να κάνω είναι να γράψω γι' αυτό. Για να δικαιωθεί. Και για να μην ακολουθήσουν άλλοι.

Ο Πέτρος ξετυλίγει την ιστορία:

Ο Κώστας ήταν 19 χρονών από Θεσσαλονίκη, στο πρώτο έτος των σπουδών του, στην Κοζάνη. Από το Λύκειο τα είχε με τον Στέλιο, o οποίος τον περνούσε λίγα χρόνια, και ήταν καλά μαζί. Κάποια στιγμή, οι γονείς του Κώστα έμαθαν ότι είναι ομοφυλόφιλος. Η αντίδρασή τους ήταν βίαιη. Δεν μπορούσαν να το δεχτούν. Άρχισαν να του ασκούν τρομερές πιέσεις. Τον απείλησαν ότι θα τον στείλουν στο εξωτερικό να σπουδάσει, για να κόψει τις «κακές παρέες». Μετέτρεψαν τη ζωή του σε κόλαση.

Στις αρχές του καλοκαιριού επισκέφτηκε τον Κώστα στην Κοζάνη ο μεγαλύτερος αδελφός του. Ούτε κι αυτός μπορούσε να δεχτεί ότι ο αδελφός του είναι γκέι. Τον ξυλοκόπησε άγρια. Ο Κώστας χρειάστηκε να νοσηλευτεί για μία εβδομάδα στο νοσοκομείο Κοζάνης. Λίγες εβδομάδες μετά, ο αδελφός του τον ξαναεπισκέφτηκε και προσπάθησε και πάλι να τον ξυλοκοπήσει. Αυτή τη φορά τσακώθηκε και με τον φίλο του Κώστα, τον Στέλιο.

Ήρθαν οι καλοκαιρινές διακοπές και οι γονείς του Κώστα τον πήραν σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Τον έκλεισαν μέσα. Δεν τον άφηναν να βγει. Είχαν πλέον αποφασίσει ότι θα τον στείλουν στο εξωτερικό, για να κόψει τις «κακές παρέες».

Ένα βράδυ, προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου, ο Κώστας έφυγε κρυφά από τη Θεσσαλονίκη. Πήγε στην Κοζάνη. Στο σπίτι που νοίκιαζε. Ανέβηκε στην ταράτσα. Και πήδηξε. Πέθανε στις 14 Αυγούστου 2009.

Αυτή ήταν η ιστορία που μου διηγήθηκε στο τηλέφωνο ο Πέτρος. Δεν ήξερε άλλες λεπτομέρειες. Ήξερε ότι ήταν εξοργισμένος. «Πρέπει να κάνω κάτι!» φώναξε.

Όταν ένα παιδί πιστεύει ότι είναι προτιμότερο να πέσει από την ταράτσα παρά να αντιμετωπίσει ξανά τους γονείς του, όλοι μας πρέπει να κάνουμε κάτι. Ώστε παιδιά σαν τον Κώστα να μη νιώθουν ότι μοναδική λύση μπροστά στη βία των δικών τους είναι η αυτοκτονία.

Γονείς: παράδεισος ή κόλαση;

Όταν ακούμε ιστορίες σαν αυτή, είναι εύκολο να σκεφτούμε: «καλά κάνω και το κρύβω, για να μην έχω μπελάδες». Όμως, για κάθε τραγική ιστορία σαν του Κώστα υπάρχει μια ευτυχισμένη ιστορία σαν του Κίμωνα, του Κωνσταντίνου, της Άρτεμης, της Βασιλικής και χιλιάδων άλλων γκέι που το έχουν πει στους γονείς τους και οι γονείς τους το δέχτηκαν καλά. Χωρίς βία, χωρίς δράματα, με αγάπη. Δεν πρέπει να γενικεύουμε - γονείς σαν του Κώστα, που ξεφτιλίζουν τον ρόλο τους, δεν είναι ο κανόνας, είναι η εξαίρεση.

Yπάρχουν όμως και αυτοί. Η βία των γονιών προς τα παιδιά τους είναι ένα μεγάλο ένοχο μυστικό. Χιλιάδες παιδιά κακοποιούνται, και μάλιστα ανεξάρτητα από τη σεξουαλικότητά τους. Η γονεϊκή κακοποίηση δεν είναι προνόμιο των γκέι. Ένα σωρό στρέιτ παιδιά έχουν υποστεί σωματική και ψυχολογική βία από τους γονείς τους.

Το μεγάλο πρόβλημα με την κακοποίηση παιδιών από τους γονείς τους είναι ότι το παιδί δυσκολεύεται να πιστέψει ότι ο γονιός του έχει άδικο. Σκεφτόμαστε: Πώς γίνεται η ίδια η μάνα μας να μας μισεί; Γίνεται; Δεν γίνεται. Το καλό μας θέλει. Άρα, για να μας φέρεται έτσι απαίσια, για να μας βρίζει, για να μας χτυπάει, εμείς κάνουμε κάτι λάθος. Κι έτσι καταλήγουμε να ενοχοποιούμαστε εμείς για τη βία που εισπράττουμε.

Όμως, όσο δύσκολο κι αν είναι να θυμώσουμε με τους γονείς μας, όσο δύσκολο κι αν είναι να τους αποκηρύξουμε, μερικές φορές το να τους αντιταχθούμε είναι η μόνη λύση. Για να ζήσουμε φυσιολογικά. Για να ζήσουμε.

Γιατί ο Κώστας δεν έκανε τίποτα για να σωθεί;

Γιατί ο Κώστας δεν κατήγγειλε τον άγριο ξυλοδαρμό από τον αδελφό του; Γιατί επέτρεψε στους γονείς του να του φερθούν τόσο άσχημα; Γιατί πίστεψε ότι η μόνη λύση ήταν η αυτοκτονία;

Η απάντηση είναι πιθανότατα τραγικά απλή: αν σε έχουν πείσει ότι δεν αξίζεις, ότι αυτό που είσαι είναι άρρωστο, τότε δεν έχεις κανένα λόγο να αντιδράσεις. Υπομένεις και απελπίζεσαι. Η βία που εισπράττουμε από τους άλλους σιγά σιγά μπαίνει μέσα μας: μετά τη στρέφουμε εμείς οι ίδιοι εναντίον μας.

Για να βοηθηθούμε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε δύο σημαντικά πράγματα:

Δεν φταις εσύ. Οι γονείς σου δεν έχουν κανένα δικαίωμα να σε βρίζουν, να σε υποτιμούν ή να ασκούν βία πάνω σου - ψυχολογική ή σωματική. Ό,τι κι αν έχεις κάνει, ό,τι κι αν είσαι, δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Ούτε ηθικά ούτε νομικά. Για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους φταίνε αυτοί. Μόνο αν το πιστέψεις αυτό θα μπορέσεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου.

Οι γονείς μας δεν θέλουν όλοι πάντα το καλό μας. Κάποιους γονείς τους νοιάζει περισσότερο το δικό τους καλό. Τι θα πει η γειτονιά. Το να ζήσουμε σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Ό,τι και να λένε στα λόγια, οι πράξεις τους είναι που μετράνε. Μπορεί να λένε ότι μας αγαπάνε, αλλά, αν μας ασκούν βία, ψυχολογική ή σωματική, η αγάπη τους δεν αρκεί! Η αγάπη πρέπει να συνοδεύεται από σεβασμό. Διαφορετικά, o ισχυρισμός πως ό,τι κάνουν το κάνουν «για το δικό μας καλό» δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια γελοία δικαιολογία!σσότερο το δικό τους καλό. Τι θα πει η γειτονιά. Το να ζήσουμε σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Ό,τι και να λένε στα λόγια, οι πράξεις τους είναι που μετράνε. Μπορεί να λένε ότι μας αγαπάνε, αλλά αν μας ασκούν βία, ψυχολογική ή σωματική, η αγάπη τους δεν αρκεί! Η αγάπη πρέπει να συνοδεύεται από σεβασμό, όχι από βία. Και σίγουρα όχι με τη γελοία δικαιολογία ότι το κάνουν «για το δικό μας καλό»!

Διάβασε τη συνέχεια του άρθρου: Πρακτικά βήματα για όταν οι γονείς μας κακοποιούν, Ψυχολογική κακοποίηση: υπάρχουν λύσεις