Οι Δυο Νεράιδες

Eιμαι 22 ετων και ζω στην αθηνα περηπου 2 χρονια. Δεν ειμαι το ατομο που ψαχνει να πηδηχτει αριστερα και δεξια το μονο που εψαχνα παντα ηταν να βρω καποιον ανθρωπο να τον αγαπησω και να με αγαπησει πραγματικα να δημιουργησουμε κατι ομορφο και σταθερο. Το προβλημα μου ειναι οτι οι σχεσεις που κανω δεν διαρκουν πολυ και δεν ξερω το γιατι. το κακο με εμενα ειναι οτι δενομαι πολυ ευκολα με τους ανθρωπους και μετα πληγωνομαι παρα πολυ. Tι να κανω; Βοηθησε με .

Δεν ξέρω αν είμαι πολύ τυχερός, πάντως διανύω μια σχέση με ένα καταπληκτικό παιδί.  Oποιος είπε πως κάτι καλό έρχεται όταν δεν το ψάχνεις, είναι λάθος για μένα. Δε χρειάζεται άγχος, μόνο εκείνος ο γλυκός ενθουσιασμός στην αρχή μιας γνωριμίας-κι ας αποδειχτεί φούσκα! Και πάμε παρακάτω! Ο καθένας βρίσκει αυτό που ονειρεύεται. Αρκέι να κάνει πολλά όνειρα! Γιατί θα εκπλαγείτε από το τι θέλετε τελικά από μια σχέση κι έναν σύντροφο!!! Κι όπως ειπώθηκε και παλιότερα...κι ας φιλήσετε και μερικούς βατράχους!! Κάποιος θα είναι ο πρίγκηπάς σας!

Πριν περίπου 3 μήνες γνώρισα μέσω δουλείας ένα παλικάρι,... τι παλικάρι ; μέλι είναι. Και ήρθε ο Έρως, ο άτιμος, όχι με τόξο, με μπαζούκα. Μπουμ, νοκ αουτ και ο Σάββας σαν τη Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Δεν ξέρω που είναι μπρος και πίσω, κοιμάμαι, ξυπνάω, πάω δουλειά και όλα γύρω μοιάζουν με έργο αφηρημένης τέχνης. Δεν ξέρω αν είναι bi ή straight.  Κατάλαβα πως δεν είναι σωστό να του αποκρύβω τα αισθήματα μου. Και αμέσως μετά για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένοιωσα πραγματικά φόβο. Γιατί αυτό μπορεί να σημαίνει το τέλος αυτής της νέας φιλίας. Όμως φιλία κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι εφικτή και δίκαια. Έτσι δεν είναι;

Γενικά είμαι εμφανίσιμο παιδί αλλά και πολύ καλός σε χαρακτήρα θα έλεγα, αφού γενικά προσπαθώ πάντα να είμαι ανιδιοτελής στις σχέσεις μου και να θέλω πάντα το καλό του άλλου πραγματικά. Θα έλεγα ότι μέχρι τώρα δεν έχω σταθεί πολύ τυχερός στα ερωτικά. Τι εννοώ... έχω γνωρίσει αρκετά άτομα με κάποιους προχώρησε λίγο (μήνας και κάτι, φοβερό ε;!)... αλλά στο τέλος πάντα να χαλάει... Πολλοί δεν είναι ξεκάθαροι απο την αρχή στο τι θέλουν, ακόμα και στο να σου πούν αν τους αρέσεις... και γενικά πολύς κόσμος δεν ξέρει τι θέλει... Τι να πώ πιά... έχω κουραστεί να γνωρίζω καινουργια άτομα και να «ξέρω» απο την αρχή ότι είναι «αδικος κόπος». Άλλοι καλοί δεν υπάρχουν;

Πριν λίγα χρόνια που γνωριστήκαμε (στα 15) υπήρχε τρυφερότητα ερωτισμός ματιές φιλοφρονήσεις. Μόνο που δεν φιληθήκαμε. αστειάκια του τύπου αγκαλιές, είσαι το κορίτσι μου και άλλες καφρίλες ομοφοβικές χωρίς κοροϊδία. Και πριν κανα χρόνο μπήκε η κοπέλα του την ερωτεύτηκε και σβήστηκε κάθε υποψία ότι (μάλλον) δεν είναι απλά στρέιτ και απο τότε κομμένα ΟΛΑ αυτά τα ωραία. Τι να κάνω μ αρέσει και τον γουστάρω 5 χρόνια. Μου ρχεται να του φωνάξω ότι τον αγαπώ και να τσουρομαδιάσω την δίκιά του. Άσε που για χάρη του εχω χωρίσει με την κοπέλα μου, με την οποία παρόλο που δεν είμαι στρέιτ αισθάνομαι και όμορφα και έχω καποιον να στηρίζομαι αν και δεν με ενδιαφέρει ερωτικά καταλαβαίνεται..

Γουστάρω με τρέλα έναν φίλο της κολλητής μου εδώ και δύο χρόνια...Μιλάμε για ΤΟ κόλλημα (έχω κάνει το πορτραίτο του, γραφω σε τοίχους το όνομα του. Τον έχω σαν θεό με λίγα λογάκια-είναι και ο τύπος μου ρε κορίτσια...) Είναι και πολύ στρέιτ. Αλλα και πάλι δεν ξέρω να μπώ στον κόπο να του μιλήσω να του πω τι νιώθω για να το βγάλω από πάνω μου??? Πώς λέτε να αντιδράσει αν το κάνω?

Φοβάμαι ακόμα να την ρώτησω εαν θα έκανε ποτε αντε φάση με γυναίκα, εχω μπερδευτή και σε όλη την κατάστάση γνώρισα και τον αδελφό της που είναι κούκλος και το χειρότερο η το καλύτερο είναι οτι μου αρεσεί και του αρέσω, αν και τον γνώριζω μονο 2 μέρες! Το ερώτημα είναι οτι εχούμε βάλει σχέδιο έγω και αυτή που θέλω να τα φτιάξω εγω με τον αδελφό της που μόλις μαθαμέ οτι είναι ελευθερός.Πως θα μάθω εαν με θέλει ώστε να μην την πληγώσω?

Είμαι 30 ετών και έχω διαγνωστεί με ψυχωσική συνδρομή από το 2004. Φοβάμαι μήπως η ηθελημένη προσπάθειά μου να αναζητήσω τον έρωτα πριν από ένα περίπου μήνα με οδηγήσει σε μία νέα κρίση ή με αποδιοργανώσει τελείως σε άλλους τομείς της ζωής μου. Αρνούμαι να μπω στη λογική ότι αυτό που νιώθω είναι άρρωστο διότι εγώ ο ίδιος το ορίζω ως έρωτα, ακόμη και αγάπη, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που το νιώθω και μάλιστα χωρίς καμία ανταπόκριση και το αισθάνομαι πολύ τραυματικό -φυσικά δεν έχω πει τίποτα για τη διάγνωση στο παιδί διότι θεώρησα ότι ήταν πολύ νωρίς. Νιώθω ότι κι εσείς θα με καταλάβετε σίγουρα και ίσως βρω και κάποιο άλλο παιδί ή άλλα παιδιά στο Forum που να έχουν περάσει τις ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις.