Η Γνώμη του 10%

Προφανώς ξύνοντας τη μύτη του, αν όχι τίποτε άλλο ο/η υπάλληλος του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων διάβασε επί τροχάδην την ανακοίνωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (αν την διάβασε), κατάλαβε ό,τι κατάλαβε, έκοψε ό,τι δεν τον/την ενδιέφερε και έβγαλε μια ζουμερή είδηση-λαβράκι, η οποία σε απλά ελληνικά λεει ξεκάθαρα: «ΚΑΙ στην Ασία οι πούστηδες φταίνε για την εξάπλωση του AIDS». Και αυτό με την αποστομωτική σφραγίδα του ΠΟΥ.

Καμιά πενηνταριά χρόνια νωρίτερα επικρατούσε η ανοιχτή απόρριψη: «που να στα λέω, το παιδί του Βασίλη...άστα...». Και η ρομβία του Χατζιδάκι. Ερωτικός καημός και γκλον, ονειροπόληση φεγγαρόλουστη και γκλιν. Η λαϊκή γειτονιά ήταν το άπαν σύμπαν του πόθου, μόδα από τις νεορεαλιστικές ταινίες και τους αμόρφωτους «αγροίκους» του Παζολίνι (λίγο αργότερα). Μετά επικράτησε η διασκέδαση: «βάλε έναν  γκέι στη ζωή σου» -κατά το βάλε ένα τίγρη στη μηχανή σου. Αν τον λένε Φίφη, Λούλη, Πέρη, Ζαννό, ακόμη καλύτερα.

 

Όσοι «ειδικοί επιστήμονες» μίλησαν στην εκπομπή της Τατιάνας για τον Thomas Beatty βάσιζαν τα αποφθέγματα και τα συμπεράσματά τους σ' ένα λόγο περί φύσης, οικογένειας και γονικής αγάπης, που συνδυαζόταν με την ηθική. Τους προκαλούσε σάλο το γεγονός ότι ο Beatty αμφισβήτησε το όριο μεταξύ αρσενικού και θηλυκού και έμεινε έγκυος ενώ είναι άντρας. Η απέχθειά τους οφείλεται στην αδυναμία τους να κατανοήσουν πως ό,τι έμαθαν στα πανεπιστήμια του ‘60 δεν είναι η μία και μοναδική Αλήθεια.

 

Στις πρόσφατες πορείες ακούστηκαν συνθήματα που αναιρούν μέρος από την ουσία της εξέγερσης. «Μπάτσοι μουνιά, μουνιά, σκοτώνετε παιδιά». «Μπάτσοι, ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή, όλα τα μουνόπανα δουλεύουνε μαζί». «Το δέντρο όλο στου δήμαρχου τον κώλο». Και πολλά άλλα από καιρό καθιερωμένα. Ο σεξισμός είναι το στήριγμα της εξουσίας της κανονικότητας. Γι'αυτό και πρέπει να προσέχουμε πολύ. Η σεξιστική παιδεία μας μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ.

Για το ΚΚΕ οι ομοφυλόφιλοι είναι ικανοί με τα καμώματά τους να διασπάσουν τη σιδερένια πειθαρχία των επαναστατημένων μαζών. Οι ροζ πινελιές τους δεν επιτρέπεται να θαμπώσουν το αγνό, βαθύ κόκκινο της Επανάστασης. Όλα αυτά είναι γνωστά εδώ και χρόνια. Τους τελευταίους μήνες όμως παρακολουθούμε από τη μεριά του ΚΚΕ ένα πρωτοφανές ομοφοβικό παραλήρημα που μας έχει αφήσει άναυδους.

Οι γκέι, οι λεσβίες, οι αμφισεξουαλικοί και οι αμφισεξουαλικές, οι τραβεστί και οι τρανσέξουαλ άντρες και γυναίκες στην Ελλάδα βαλλόμαστε από παντού. Γι' αυτόν το λόγο χρειαζόμαστε την αρωγή της πολιτείας, με συγκεκριμένες πολιτικές, που στοχεύουν στην καταπολέμηση των διακρίσεων, αλλά κυρίως με την κατάλληλη νομοθεσία. Μόνο που δεν φτάνει η απλή θεσμοθέτηση της ισότητας, αλλά χρειάζονται επιπλέον ρυθμίσεις λόγω του μίσους, της βίας και των επιπλέον διακρίσεων που υφιστάμεθα σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό.

 

Αποχαιρετώντας το 2008 και καλωσορίζοντας το 2009, απευθυνθήκαμε σε οργανώσεις και πρόσωπα με σημαντική παρουσία στον lgbt χώρο, ζητώντας τους να μας κάνουν το δικό τους απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε και να μοιραστούν μαζί μας τα σχέδιά τους για τη χρονιά που άρχισε. Στα ερωτήματα του 10% απάντησαν η ΟΛΚΕ, η Andrea Gilbert, o Νίκος Χατζητρύφων, η Χριστίνα Σουλουκίδου, ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, η Μαρίνα Γαλανού, η Μαριανέλλα Κλώκα, ο Άρης Μπατσιούλας και ο Ανδρέας Ιωαννίδης.

Η λύση δεν είναι να πλακώσουμε μερικούς μπάτσους στο ξύλο ή να κάψουμε δυο τράπεζες - αν και βρίσκω κατανοητό ένα τέτοιο ξέσπασμα. Λύση είναι να βρούμε τρόπο να αλλάξουμε αυτή την κωλοαστυνομία, ώστε να πάψει να είναι τόσο αντιδημοκρατική. Ίσως τώρα, μέσα σ' αυτή την τραγική κρίση, να είναι εφικτό να προτείνουμε κάποιες συναντήσεις αστυνομικών και πολιτών από διάφορες κοινωνικές ομάδες -μετανάστες, λεσβίες και γκέι, εκδιδόμενες γυναίκες, κ.ά.- σε μια προσπάθεια να δούμε πίσω από τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις.

Σόδομα και Γόμμορα στη θεατρική Αθήνα; Αναζητώντας την κατάλληλη σκηνή για τη θεατρική μου έξοδο, είχα την τύχη να πέσω πάνω σ' ένα άρθρο στο Έθνος με τον καυλωτικό τίτλο «Παράσταση - ντιλίβερι, γυμνό σε τουαλέτα και άνδρες με γόβες». «Γκέι παντού» επιγράφεται η σχετική παράγραφος, που μας πληροφορεί ότι «οι ρόλοι γκέι κατακλύζουν το θεατρικό τοπίο» Φυσικά, για να δέσει η συνταγή, χρειάζονται οι απαραίτητες δόσεις σεμνότυφου σκανδαλισμού.

Oι γκέι έχουν πικρή πείρα από την βία της Αστυνομίας, αρχίζοντας από την «επιχείρηση αρετή» της χούντας μέχρι τις νυκτερινές εφόδους στο Πεδίο του Άρεως και το Ζάππειο στις μέρες μας. H Αστυνομία, με τους «τσάμπα μάγκες» της και την νοοτροπία του τσαμπουκά που σταθερά καλλιεργεί, βρίσκεται πάλι στο στόχαστρο. Ανίκανη, αδιάφορη, θρασύδειλη, ασύδοτη, ατιμώρητη, επικίνδυνη, εντελώς απαξιωμένη στη συνείδηση των Ελλήνων. Δεν είναι για λύπηση, απλώς δρέπει τους καρπούς που η ίδια έσπειρε.

Οι αρνητές του HIV επιλέγουν ορισμένα δεδομένα σαν τις «σταφίδες από το σταφιδόψωμο», παρουσιάζουν και/ή διαστρεβλώνουν ορισμένα ξεπερασμένα επιστημονικά δεδομένα, επιδίδονται σε αυθαίρετες και αναπόδεικτες εξηγήσεις, αγνοούν βασικές αρχές της ιατρικής και προσθέτοντας έναν μανδύα μυστηρίου και συνομωσίας παρουσιάζουν θεωρίες - «γροθιές στο κατεστημένο». Σε χώρες όπου «έγκριτοι» δημοσιογράφοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για σκάνδαλα και αποκαλύψεις δίνονται δημοσιότητα, ακόμη και βραβεία σε επαγγελματίες αρνητές του HIV.

«Μα γιατί δεν δίνεις τόπο στην οργή κι ασχολείσαι με τον κάθε κολλημένο που μισεί τους γκέι;» με συμβουλεύουν κάποιοι φίλοι, όταν μαθαίνουν για την αγωγή που κατέθεσε ο μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ, εναντίον της Σύνθεσης και εμένα επειδή καταγγείλαμε τις χυδαίες εκφράσεις μίσους με τις οποίες έλουσε τους γκέι συνάνθρωπούς του. Μα δεν ασχολούμαι με τον κάθε κολλημένο. Αυτό έλειπε! Κάποιοι κολλημένοι, όμως, είναι σαν αρρώστια. Αν δεν τους σταματήσεις, μεταδίδουν την αρρώστια τους σε άλλους.

 

Παρά τα όσα βολεύονται να διατείνονται έξω από το χορό οι στρέιτ φίλοι μας, τα δικαιώματά μας δεν είναι το προοδευτικό κερασάκι στο αριστερό γλυκό της ευαισθησίας τους. Τα δικαιώματά μας αφορούν, αν δεν ορίζουν, την υλική συνθήκη της ύπαρξής μας. Από κει και πέρα, μπορεί κανείς ν'αναζητήσει, όπως ο Νίκος Ξυδάκης στην Καθημερινή, τη μητέρα και το μπάσταρδο των πολιτικών μαχών και ν' απαιτήσει περισσότερα από την Αριστερά. Όχι όμως με κουτοπόνηρες αυθαιρεσίες. Όχι στην πλάτη μας.

Τα δημοψηφίσματα σε ορισμένες Πολιτείες των ΗΠΑ σχετικά με τα δικαιώματα γάμου ή/και υιοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών απέδειξαν με τον πιο τρανταχτό τρόπο, όχι βέβαια ότι η Δημοκρατία είναι ένα επικίνδυνο πολίτευμα, αλλά ότι η παράκαμψη αποφάσεων ανωτάτων δικαστηρίων και η ανεπιφύλακτη προσφυγή στο εκλογικό σώμα δεν είναι πρόσφορη λύση για όλα τα ζητήματα.

Μπορεί το Κομμουνιστικό Κόμμα να θεωρεί τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων μια αμερικανόφερτη διαστροφή, την περασμένη Τρίτη όμως οι ίδιοι οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να διαψεύσουν τους αγωνιστές του Περισσού. Οι ψηφοφόροι της Καλιφόρνιας, που απέδειξαν την ανθρωπιστική τους ευαισθησία απέναντι στα δικαιώματα των ζώων, αποφάσισαν με την ίδια ψήφο να αφαιρέσουν τα δικαιώματα των συνανθρώπων τους. Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα, οι βουλευτές τριών κομμάτων ένωσαν τη φωνή τους στη Βουλή για να περάσει το μοναδικό Σύμφωνο Συμβίωσης στον κόσμο που δεν περιλαμβάνει τα ομόφυλα ζευγάρια.

Στο νομοσχέδιο για το Σύμφωνο Συμβίωσης προστέθηκε εσπευσμένα μια φαινομενικά άσχετη τροπολογία. Το υπουργείο Δικαιοσύνης προσθέτει στο Ποινικό Δίκαιο την επιβαρυντική περίσταση της τέλεσης ενός εγκλήματος από ρατσιστικά κίνητρα, δηλαδή για λόγους που ανάγονται στην εθνική καταγωγή, τη φυλή ή το θρήσκευμα του θύματος. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: τα εγκλήματα μίσους αφορούν και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τον οποίο στο ίδιο ακριβώς νομοσχέδιο προσβάλλει.